Het geloof is iets wat uit het hart komt. Hierdoor is iemand al een gelovige indien die persoon gelooft in het bestaan en de eenheid van Allah en in de zuilen van het geloof, ook al heeft deze persoon nog niet de sjahada gedaan.

Omdat geloof een zaak is die uit het hart komt, hoeft een mens zijn geloof niet verplicht uit te spreken om een gelovige te zijn. Dus geloven met het hart zonder het uit te spreken betekent ook dat hij gelovig is. Om deze reden is het geen vereiste om het geloof uit te spreken of getuigen te hebben.

Wanneer iemand zijn geloof heeft uitgesproken en alle bevelen van de islam naleeft, maar niet gelooft met zijn hart, zal geen gelovige zijn voor Allah. Een overleden persoon die bekend stond als ongelovige en begraven is op een begraafplaats voor ongelovigen, maar die gestorven is met geloof in zijn hart, zal een gelovige zijn voor Allah, ondanks hij volgens ons een ongelovige was. Dus waar het werkelijk om gaat is hetgeen dat in je hart zit…

Doch is het van de soenna (gewoontes van de islam) om iets uit te spreken waarin je gelooft. Het is voor iemand beter om zijn geloof uit te spreken zodat anderen het weten, goed over hem denken en hij in zijn leven en dood wordt behandeld als een moslim.

Aan de andere kant wordt iemand ook als moslim beschouwd wanneer hij dingen deed die worden gezien als gewoontes van de Islam. Bijvoorbeeld: iemand die vroeger geen moslim was maar die is gezien toen hij bezig was met de salât (het rituele gebed), wordt bij zijn overlijden behandeld als een moslim en wordt begraven bij een begraafplaats voor moslims. Omdat de salât een van de (islamitische) gewoontes is.

Dus het is voor een mens het belangrijkst om te geloven met het hart. Het geloof uitspreken is van de soenna. Getuigen zijn belangrijk om ervoor te zorgen dat de islamitische principes worden uitgevoerd.

Een persoon die zijn geloof verbergt en de islam in het geheim belijdt om bepaalde redenen, telt dus ook.

En Allah weet het beste.