Dit is de sfeer waarin de geest de ‘adem’ voelt van ofwel de zegening van het Paradijs ofwel de straf der Hel. Als een mens een deugdzaam leven leidde in de wereld, zullen zijn goede daden -gebeden, opzeggingen, daden van naastenliefde enz.- voor hem verschijnen in de gedaanten van goede gezellen. Dan zullen er ook vensters open gaan waardoor hij naar hemelse taferelen kan kijken en, zoals in een hadith staat, het graf zal voor hem als een tuin zijn, uit de tuinen van het Paradijs. Als de mens nochtans, zoals hierboven is gezegd, heeft gezondigd, zonder vergiffenis, zelfs al was hij deugdzaam, dan kan hij in de tussenwereld enige straf krijgen om te worden gezuiverd van zonden zodat hij het Paradijs kan binnengaan na de Verrijzenis. Als de mens echter een ongelovige was en een slecht leven leidde, zullen zijn ongeloof en slechte daden voor hem verschijnen in de vorm van slecht gezelschap.

Omdat het de geest is die pijn ondergaat en die van geluk geniet en ook omdat in de tussenwereld de geest blijft in verbinding staan met het lichaam doorheen de essentiële delen die niet wegrotten; daarom heeft het geen zin om te discussiëren of de geest of het lichaam of beide zullen lijden onder de beproevingen van het graf. Nochtans, zoals eerder gezegd, zal God de mensen heropbouwen op de Dag der Verrijzenis met de essentiële lichaamsdeeltjes en zij zullen verrijzen op de ‘ochtend’ van het eeuwige leven.

Omdat de geest het wereldse leven samen met het lichaam leeft en er alle vreugde en pijn mee deelt, in dit leven, zal God Almachtig de mensen zowel geestelijk als lichamelijk laten verrijzen.